Verhalen over loyaliteit

Androclus en de leeuw

De slaaf, Androclus, vlucht op een dag weg van zijn meester. Hij weet dat als iemand hem vindt hij ter dood veroordeeld zal worden. Hij vlucht weg tot diep in de woestijn en ontmoet daar een jammerende leeuw, die hij van een grote doorn in zijn poot bevrijdt. Hij leeft drie jaar samen met de leeuw in een grot. De leeuw geeft Androclus als dank elke keer de helft van zijn jachtbuit. Maar dan vinden er enkele soldaten de leeuw en Androclus. Hij wordt ter dood veroordeeld en voor de leeuwen gegooid.

Daar staat hij dan... De poort van de arena gaat open en de leeuw komt naar buiten. Alle mensen zijn verbaasd want de leeuw gaat op zijn gemak naar Androclus en begint aan zijn hand te likken. Dan herkent Androclus de leeuw waarmee hij 3 jaar heeft samengeleefd. Het enthousiaste publiek verzoekt om de vrijlating van Androclus. Bovendien wordt de leeuw aan hem geschonken.

Het motief van het dankbare en trouwe dier komt voor in vele sprookjesversies van over de hele wereld. Het is zo wijdverspreid dat we mogen aannemen dat het ons iets wezenlijks vertelt over waar mensen waarde aan hechten.

We kunnen het lezen als verhalen over zorgvuldig opgebouwde loyauteit, over vriendschap en trouw, over het belang van bindingen, over de kracht van overleven samen met anderen...
En wat meer is, de doorn in de poot, een kwetsuur die je zelf niet kan genezen, brengt ons op het spoor van die betekenisvolle binding.