De tijd dat wensen nog hielp!

De IJzeren kachel

In een tijd dat wensen nog hielp"; zo begint het sprookje.

In een diep bos staat een ijzeren kachel. Daarin zit een prins die vervloekt is door een oude heks.

Op een dag is een prinses verdwaald in het bos en hoort de prins roepen vanuit de kachel. Hij wil haar de weg naar huis tonen op voorwaarde dat ze terugkeert om hem te bevrijden. De koning stuurt eerst 2 andere meisjes om de belofte van de prinses te vervullen maar geen van hen slaagt erin de prins te bevrijden. Pas als de koningsdochter zelf met een mes begint te krabben aan de kachel, weet ze een gat te maken en is de prins verlost. Ze worden op slag verliefd.
Maar de heks heeft nog meer in petto. De prinses mag tegen haar vader maar 3 woorden spreken als afscheid en anders verdwijnt de prins opnieuw. Helaas vertelt ze veel meer en de prins wordt opnieuw verbannen met zijn ijzeren kachel.

Het meisje begint aan een lange zoektocht over de glazen bergen heen, over snijdende wielen en een groot water. En zo komt ze aan het kasteel van de prins...

Net zoals de prins gevangen zit in de ijzeren kachel, zitten vele mensen vast in gestolde, versteende verhalen over zichzelf, over hun relaties, over de wereld. Klachten zoals faalangst, onzekerheid en zelftwijfel, verslaving, geschonden vertrouwen, aanhoudende relatieconflicten, burn-out...vertellen ons over de narratieven waar mensen perspectief verloren zijn.
Kunnen we vanuit de hulpverlening samen een gat krabben in hun 'kachel' waardoor ze opnieuw anders naar de wereld kunnen kijken en samen op weg gaan over de vele hindernissen heen op zoek naar rijkere verhalen?
Want 'de tijd dat wensen nog hielp' is mogelijk niet enkel bruikbaar in sprookjes?